Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι παράξενες μέρες οι γιορτές. Λες κι αυτά τα λαμπάκια στα δέντρα και στους δρόμους, φωτίζουν τα πιο σκοτεινά σκοτάδια μας και αποφασίζουν να βγάλουν στην επιφάνεια, ο,τι μέχρι τώρα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. 

Είναι οι μέρες που όποιος μας λείπει, μας λείπει λίγο παραπάνω. Όποιον λαχταράμε, τον λαχταράμε λίγο παραπάνω. 

Κι είναι κι αυτή η μοναξιά που όταν δεν είναι επιλογή, έρχεται και μουδιάζει όλα τα κύτταρα, ένα ένα. 

Να σου πω όμως ένα μυστικό; 

Δεν είναι λύση οι επιστροφές – καταστροφές. Δεν είναι λύση τα ημίμετρα και οι συμβιβασμένες αγκαλιές, για να μην νιώθεις αυτό το μούδιασμα. 

Δεν είναι λύση να προσποιηθείς την αγάπη, να καμουφλάρεις τον έρωτα, να ονομάσεις τον συμβιβασμό σου ενδιαφέρον και να φορέσεις ένα γιορτινό χαμόγελο, για να σου πει κάποιος ένα εξίσου ψεύτικο, εξίσου συμβιβασμένο, εξίσου προσποιητό “σ’αγαπώ”.

Ξέρεις, είναι παράξενο πράγμα η μοναξιά. Εκεί που νομίζεις πως θα την καλύψεις και θα την ηρεμήσεις φέρνοντας κόσμο στη ζωή σου, εκείνη, γίνεται ακόμα εντονότερη, ακόμα σκληρότερη μέσα στον κόσμο που δεν λαχτάρισες ποτέ κι απλά άφησες να περιφέρεται. 

Μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο απ’ όσο σου αξίζει. Μην θαμπώσεις τη λάμψη σου, χαραμίζοντας τον εαυτό σου με ανθρώπους που δεν σε κάνουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. 

Μην δοκιμάσεις να χαϊδέψεις τη μοναξιά σου, με ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν και δεν είναι η απόλυτη, συνειδητή επιλογή σου, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να ανοίξεις καινούριες πληγές. 

Ξέρω.. είναι δύσκολες αυτές οι μέρες, μα μην τις κάνεις δυσκολότερες φορώντας μια μάσκα που θα σε πνίξει στο τέλος. 

Αγάπα τον εαυτό σου, αγάπα τα σημάδια σου, ακόμα και τα σκοτάδια σου. Κανείς δεν μπορεί να γίνει φως για σένα, αν δεν φωτίσεις πρώτα εσύ τη ζωή σου!