Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έχεις παρατηρήσει ποτέ μάτια να λάμπουν όταν σε κοιτούν; 
Χαμόγελο να σχηματίζεται, την ώρα που μιλάς.. 
Έχεις δει τους ανθρώπους που αγαπούν και αγαπιούνται πώς δεν μπορούν να κρυφτούν; 

Δεν είναι ούτε τα “σ’αγαπώ” που τους προδίδουν, ούτε τα υποκοριστικά και τα γλυκόλογα. 

Τα μάτια τους που λάμπουν και το χαμόγελό τους που σχηματίζεται τους προδίδουν. 

Βλέπεις πολλά μπορείς στη ζωή να προσποιηθείς, ακόμα και την αγάπη, ακόμα και τον έρωτα, αλλά σκηνοθεσία στα μάτια και στο χαμόγελο, δεν υπήρξε ποτέ. 

Κι όταν έρθει αυτός ο άνθρωπος που θα γίνει η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελό σου, μην προσπαθήσεις να τον βάλεις σε κανένα κουτάκι. 

Άστον να υπάρχει ελεύθερα.. άστον να υπάρχει χωρίς να χρειάζεται ρόλους, χωρίς να χρειάζεται τίτλους, χωρίς να χρειάζεται διαπιστευτήρια. 

Δεν χρειάζεται να τον ορίσεις, σύντροφο, έρωτα, αγάπη, φίλο.. δεν χρειάζεται να τον βάλεις σε μια κατηγορία και ψάχνεις αν πληρεί τις προϋποθέσεις. Μην ψάχνεις να τικάρεις τα κουτάκια που σου κάνουν ή δεν σου κάνουν. 

Είναι ο άνθρωπος που σε κάνει να χαμογελάς, κι αυτό τα λέει όλα! 

Είναι ο άνθρωπος που δεν χρειάζεται να σου πει το “σ’αγαπώ” για να το νιώσεις. 
Είναι ο άνθρωπος που γίνεται η ασφάλεια, το καταφύγιο και η σπηλιά σου. 
Είναι ο άνθρωπος που στη σιωπή, δεν θα βρεις αμηχανία αλλά ηρεμία και γαλήνη. 
Είναι ο άνθρωπος σου.. κι είσαι ο άνθρωπός του. 

Χωρίς ρόλους. Χωρίς ταμπέλες. Χωρίς αποδείξεις. 

Είναι το χαμόγελό σου, κι αυτό, τα λέει όλα!