Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ξέρεις πότε έρχεται η ηρεμία μετά την καταιγίδα; 
Όταν όλα τελειώσουν. 
Όταν το τέλος είναι οριστικό και αμετάκλητο, τόσο που μοιάζει με θάνατο. 
Άλλωστε ο χωρισμός, ένας μικρός θάνατο είναι, κι όταν έρχεται, τα στάδια μοιάζουν πολύ μέχρι τη λύτρωση. 
Κι η λύτρωση έρχεται με την παραδοχή. 

Τα έκανες όλα, τα είπες όλα, τα έδωσες όλα.
Συγχώρεσες, ζήτησες συγχώρεση, προσπάθησες, άκουσες, μίλησες, διέγραψες και ξανάγραψες την ιστορία από την αρχή, μέχρι που ήρθε το τέλος. 

Κι αυτό το τέλος, μπορεί να σε βρίσκει άδειο, αλλά σε βρίσκει ήρεμο. 
Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα. Δεν μπορείς να ξαναγράψεις την ιστορία από την αρχή. 
Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω να και φωνάξεις “σταμάτα”, πριν το τελευταίο λάθος. 

Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να δώσεις ένα φιλί ακόμα. Ένα φιλί που θα κρατήσει λίγο παραπάνω, γιατί θα είναι το τελευταίο. 
Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να μείνεις στο κρεβάτι με τον άνθρωπό σου, εκείνο το τελευταίο πρωινό, γιατί δεν ξέρεις πως είναι το τελευταίο. 

Το τέλος του έρωτα κι ο θάνατος, συναντιούνται πολλές φορές και αναγνωρίζονται. Μοιράζονται το θυμό, την άρνηση, τον πόνο, το πένθος και φτάνουν στην λύτρωση. 

Κι αυτή η λύτρωση, έχει μέσα της ηρεμία. Έχει ελπίδα. 

Έχει παρακάτω… 

Γιατί μπορεί ο χωρισμός να ταυτίζεται με το θάνατο, αλλά ο έρωτας, είναι η ίδια η ζωή. 

Κι η ζωή, εύκολα, δύσκολα, με πισωπατήματα κι αναποδιές, πάντα συνεχίζεται και τα καλύτερα, είναι μπροστά!