Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Εκείνους τους ανθρώπους που δεν σας περιμένουν στην γωνία για να σας τρίψουν στη μούρη κάθε λάθος, κάθε παράβλεψη, κάθε ανασφάλειά σας, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που ξέρουν κάθε μικρό (ή μεγάλο) σας ψέμα αλλά σας κοιτούν στα μάτια χαμογελώντας, περιμένοντας την αλήθεια σας, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που σας λένε την αλήθεια με τρόπο που να μην πληγώνει, να μην προσβάλει, να μην χαρακώνει, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που ακούνε τις ιστορίες σας, λίγο πειραγμένες, λίγο παραποιημένες, ξανά και ξανά.. χωρίς να σας διορθώνουν, χωρίς να αναρωτιούνται, χωρίς να ρωτάνε, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που είναι παρόντες στη ζωή σας, με κάθε καιρό, υπό όλες τις συνθήκες, όχι επειδή είστε οι τέλειοι και οι ιδανικοί αλλά παρόλο που δεν είστε να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Εκείνους που όταν δεν ξέρετε τι να πείτε και πώς να καλυφτείτε, σας δίνουν την δικαιολογία έτοιμη, να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. 
Ναι, να τους αγαπάτε μιας και δεν μπορείτε ούτε να τους καταλάβετε, ούτε να τους εκτιμήσετε, ούτε να τους σεβαστείτε, αρκεστείτε να τους αγαπάτε. 
Γιατί αν τους καταλαβαίνατε, θα ξέρατε να διαβάζετε τις σιωπές τους. Θα ξέρατε να διαβάζετε τα σημάδια που αφήνουν στο πέρασμά τους. 
Αν τους εκτιμούσατε, δεν θα δοκιμάζατε να τους υποτιμήσετε, δεν θα τους περνάγατε για χαζούς, δεν θα τους παίζατε με στημένη τράπουλα. 
Αν τους σεβόσασταν, στην πόρτα θα βγάζατε την μάσκα σας και θα τους κοιτάγατε κατάματα. 
Αν τους ξέρατε, δεν θα δοκιμάζατε ποτέ να τους παίξετε έτσι, γιατί θα ξέρατε πως είστε από χέρι χαμένοι. 
Είναι βλέπεις περίεργα αυτά τα τυπάκια. Είναι τόσο έξυπνα, που μπορούν να περνιούνται για χαζά. Σας έχουν παίξει, έχετε χάσει, έχουν φύγει από το γήπεδο κι εσείς νομίζετε πως το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Κι όλα αυτά, επειδή ποτέ δεν μπορέσατε να καταλάβετε. 
Κι αφού τίποτα από αυτά δεν μπορείτε να κάνετε, αγαπήστε τους.. για όλα όσα θα μπορούσαν να πουν και δεν είπαν, για όλα όσα θα μπορούσαν να κάνουν, και δεν έκαναν. Για όλα όσα θα μπορούσαν να γίνουν, και δεν έγιναν. 
Αγαπήστε τους, για όσο σας δίνουν την ευκαιρία να υπάρχετε γύρω τους, γιατί συνήθως, φεύγουν απότομα, χωρίς προειδοποίση κι αφήνουν πίσω τους ένα χαμόγελο και μια χαμένη ευκαιρία. 

Τόσο απλά.