Category / Words

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μου μιλάς για ρομαντισμό, μέσα σε ροζ σύννεφα και ηλιοβασιλέματα. 
Ρομαντικός είναι εκείνος που τολμά να νιώσει. Που αφήνεται στο συναίσθημα. Που τολμάει να αναζητά τον έρωτα και να μην φοβάται να μπει σε σχέσεις, μόνο και μόνο για να βρουν αυτή την απόλυτη ένωση.
Αυτό το απόλυτο “μαζί” που τους κάνει “ένα” κάθε φορά που πλέκουν τα χέρια τους, κάθε φορά που ενώνουν τα σώματά τους, κάθε φορά που βάζουν φωτιά κοιτώντας ο ένας τον άλλο.
Ρομαντικοί είναι εκείνοι που δεν παρατάνε την ελπίδα του έρωτα, της αγάπης, του αμοιβαίου, μπροστά στο φόβο της απογοήτευσης και της βολής.
Μπροστά στα όνειρα που κάποτε έκαναν με κάποιον, και που τώρα μοιάζουν με ναυάγιο.
Ρομαντικός είναι εκείνος που τολμά να ταξιδέψει και με κόντρα καιρό, μόνο και μόνο γιατί αναζητά αυτό στο οποίο πιστεύει. Μόνο και μόνο, γιατί δεν παρατά την ελπίδα! 
Μην μπερδεύεις τον ρομαντικό με τον δειλό.
Με εκείνον που δεν τολμά να αφήσει το ναυάγιο να βρει τη θέση του στο βυθό και το κρατά με το ζόρι, μόνο και μόνο γιατί δεν τολμά να ζήσει. Μόνο και μόνο γιατί δεν τολμά να ξαναζήσει!
Κοίτα τη θάλασσα, κι ονειρέψου ταξίδια και προορισμούς σαν να είναι οι επόμενοι έρωτες.. κι άσε τα ναυάγια στο βυθό, εκεί που είναι η θέση τους. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ξημερώνουν κι οι μέρες που ακόμα και η “καλημέρα” είναι δύσκολη.
Μέρες που φλέγεται το σύμπαν κι εσύ είσαι απλός παρατηρητής.
Κοιτάς ανήμπορος και περιμένεις.
Τι περιμένεις;
Την στιγμή που θα μπορέσεις να κάνεις κάτι.
Να βοηθήσεις, να απλώσεις το χέρι, να δηλώσεις το “είμαι εδώ” όχι από το πληκτρολόγιο, αλλά επί της ουσίας.

Μέρες που φλέγεται το σύμπαν κι εσύ ακούς.
Λέξεις, φωνές, κραυγές, σιωπές..
Τι θα μπορούσες να είχες κάνει;
Τι θα έπρεπε να είχες κάνει;
Πολλά τα κατηγορώ μα δεν είναι η ώρα τους.
Την ώρα του πόνου, την ώρα της καταστροφής, επιβάλλεται η σιωπή και οι πράξεις.

Κι αν δεν υπάρχουν πράξεις που να μπορούν να βοηθήσουν, τουλάχιστον κράτα τη σιωπή και προσευχήσου σ’όποιο θεό πιστεύεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Πανσέληνος λέει απόψε.
Άλλη μια σελήνη που θα γεμίσει αγνοώντας το τρόπο που μετρούν οι άνθρωποι το χρόνο. Έχει δικούς της κανόνες. Έχει δικό της τρόπο να μετρά..
Θα μαζέψει από όλους τους ερωτευμένους τις ευχές και τις ελπίδες και μετά θα παίξει το παιχνίδι της με τα κύμματα.

Και κάποιοι άλλοι, λίγοι, σπάνιοι και μοναδικοί, θα πάνε πάλι στην πίσω πλευρά του φεγγαριού, εκεί που θα χαθούν στις λέξεις της Εκάτης.
Εκεί που ξέρουν να διαβάζουν τα σκοτάδια.
Εκεί που θα σταθούν στην άκρη της θάλασσας και θα παραδώσουν τις πληγές τους να τις ταξιδέψει.
Εκεί που με τόλμη, θάρρος και χωρίς ίχνος φόβου θα περπατήσουν μέχρι να βρουν το άλλο τους μισό. Κι ας ξέρουν πως με το άλλο τους μισό ίσως να μην μοιραστούν ποτέ μια ζωή.
Μόνο στιγμές, μόνο σκοτάδια που θα φωτίζονται από σιωπές και επιθυμίες ανείπωτες.
Είναι εκείνοι που δεν φοβήθηκαν ποτέ τα σκοτάδια. Τα αγάπησαν βαθιά κι έγιναν ένα μαζί τους.

Είναι εκείνοι που η ζωή τους έχει φως γι’αυτό και δεν φοβούνται στα σκοτάδια των άλλων.
Γι’αυτό και δεν εγκαταλείπουν τις σκοτεινές ψυχές.
Γι’αυτό έμαθαν να τις αγαπούν και να τις γαληνεύουν.
Γι’αυτό τους αρκεί το λίγο και το κάνουν πολύ.
Γι’αυτό ζουν μέσα σε μια αγκαλιά και γαληνεύουν.
Γι’αυτό φεύγουν όταν νιώσουν πως δεν είναι πια επιθυμητοί.

Είναι εκείνα τα σκοτάδια που οι δυο, γίνονται ένα μέχρι που ξημερώνει.
Εκεί που το τέλειο, το ένα, το “όλον” γίνεται ένα και μένει ζωντανό, μέχρι να ξημερώσει..
Εκεί που το “μαζί” αξίζει τα πάντα ή τίποτα.

Μέχρι την επόμενη πανσέληνο..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μην μπερδέψεις ποτέ τους ανθρώπους – αστέρια με τους κομήτες.
Τα αστέρια έχουν πάντα φως, είναι φως ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια.
Οι κομήτες κάνουν απλά θόρυβο. Πολύ θόρυβο, για να καλύψουν το κενό τους..
Θα τους ακούσεις να σου λένε πολλά. Λέξεις, λέξεις, λέξεις, κι όλα εκείνα που έχουν από καιρό προβαρισμένα και ειπωμένα σε ένα πλήθος πριν από εσένα, και που θα ακούσει κι ένα πλήθος μετά από εσένα.
Πόσο σε αγαπούν, πόσο σε καταλαβαίνουν, πόσο σε νιώθουν..
Μέχρι να αρχίσεις να χαλάς χατίρια. Μέχρι κάτι να μην κάνεις σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Μέχρι να.. (μην ανησυχείς, θα βρουν μια δικαιολογία για το δράμα τους)
Και ξέρεις κάτι;
Δεν πειράζει.. Να μην σε πειράζει. Να μην σε νοιάζει καν!
Τόσοι ήταν, τόσο μπόρεσαν!
Για τόσο ήταν, για τόσο άντεξαν..
Άλλωστε οι άνθρωποι – κομήτες, έρχονται στη ζωή μας για να δώσουν αξία στους ανθρώπους – αστέρια!
Σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να κραυγάσουν την παρουσία τους.
Είναι εκεί και δίνουν φως στα πιο σκοτεινά σου μονοπάτια.
Σε αφήνουν να χάσεις το δρόμο σου, να χαθείς, μόνο και μόνο γιατί ξέρουν να είναι εκεί και να φωτίσουν το δρόμο σου την κατάλληλη στιγμή.
Είναι οι άνθρωποι με τις αληθινές αγκαλιές, εκείνες που δεν χρειάζεται να τις ζητήσεις, αλλά έρχονται την πιο κατάλληλη στιγμή και τα φτιάχνουν όλα.
Είναι οι άνθρωποι που δεν θα σου πουν για όλες τις φορές που ΘΑ είναι εκεί.. γιατί ξέρουν καλά, να είναι παρόντες χωρίς λόγια πολλά.
Πολλές φορές, θα χρειαστείς χρόνο για να τους ξεχωρίσεις.
Μοιάζουν αρκετά βλέπεις και μόνο ο χρόνος μπορεί να σε κάνει να είσαι σίγουρος για το ποιος είναι ποιος, στη ζωή σου!

«Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου, κοντά σου θα ρθω πάλι..»

Σε έχουν φέρει στα χέρια μου λίγες στιγμές πριν.
Ταλαιπωρημένος εσύ, ταλαιπωρημένη κι εγώ.
Παλεύαμε παρέα 20 ώρες.
Φτάσαμε να χαθούμε παρέα, μα αντέξαμε κι οι δυο.
Μάτια κλειστά και μια δύναμη στο χέρι σου, σαν να κρατούσες από το δικό μου τον κόσμο όλο.

Κι εγώ, που σπάνια τραγουδώ και από νανουρίσματα δεν έμαθα, δεν ξέρω γιατί, αρχίζω και σου ψιθυρίζω.. ««Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου, κοντά σου θα ρθω πάλι..»
Και τώρα οι δυο μας μικρέ μου.
Εσύ κι εγώ.
Κι ανοίγεις τα μάτια σου.. τ’ανοίγεις και ξέρω πως η λογική λέει πως δεν βλέπεις, όμως η ψυχή μου λέει πως κοίταξες καλά μέσα μου.«Απ’ όσα μπορώ να σε προστατεύω, θα το κάνω. Κι από όσα δεν μπορώ, θα τα ζω μαζί σου. Άλλοτε πίσω σου, άλλοτε δίπλα σου, άλλοτε μπροστά σου. Δεν μπορώ να σε προστατεύω από τον πόνο, μπορώ μόνο να σου μάθω να σηκώνεσαι, να ξεσκονίζεσαι και να προχωράς. Δεν μπορώ να σου μάθω να ξεχωρίζεις τους καλούς από τους κακούς, γιατί καμιά φορά, οι κακοί είναι πιο αθώοι από τους καλούς. Δεν ξέρω να σου πω τι είναι λάθος και τι σωστό. Ξέρω μόνο να σε μάθω να σκέφτεσαι και να αποφασίζεις μόνος σου. Κι εγώ, ακόμα κι όταν διαφωνώ, θα είμαι στο πλάι σου. Δεν ξέρω να σου πω ποιον να αγαπήσεις και ποιον όχι. Ξέρω μόνο να σου μάθω να αγαπάς, αληθινά, με μπέσα, με τιμή και ουσία. Να αγαπάς απεριόριστα και χωρίς προϋποθέσεις. Δεν ξέρω να σου πω τίποτα, μόνο πως θα σε αγαπάω και θα είμαι πάντα εκεί. Θα προσπαθώ να είμαι πάντα εκεί. Θα γυρνώ τη γη ανάποδα για να είμαι εκεί. Αυτή τη συμφωνία υπογράψαμε με την πρώτη μας ματιά εμείς οι δυο.
Και σήμερα, 14 χρόνια μετά, όταν σε κοιτώ, το μόνο που παρακαλάω, είναι να μπορώ, να είμαι εκεί για σένα.
Όχι για να ζήσω για σένα, αλλά για να ζω με εσένα.

Σ’ευχαριστώ που μου μαθαίνεις τη ζωή από την αρχή αγόρι μου.
Σ’ευχαριστώ που είσαι εδώ για μένα Μιχάλη μου.

“Θα σ’ αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι, θα μ’ αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά, θα σ’ αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι
θα μ’ αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά.”

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Γιορτή της μητέρας σήμερα. Μέρα που γράφουμε ύμνους για τις μητέρες αυτού του κόσμου.

Για εκείνη που σου δίνει ζωή μέσα από την ζωή της. Για εκείνη που σε κρατάει μέσα στο σώμα της, σου δίνει αίμα από το αίμα της και για 9 μήνες έχει δυο χτύπους καρδιάς που θα σε δένουν για πάντα μαζί της.

Για εκείνη που στα μάτια της θα είσαι πάντα παιδί. Που στα 20 σου θα σε βλέπει σαν 10 και στα 40 σου το πολύ πολύ να έχεις ενηλικιωθεί.

Κι εσύ..
Εσύ την αγαπάς, την θεοποιείς, την απορρίπτεις, την μισείς, την επιδοκιμάζεις, την αποδοκιμάζεις και ξανά την θεοποιείς προς το τέλος της, αλλά τώρα πια συνειδητά, ουσιαστικά.

Της φτιάχνεις δώρα, της παίρνεις λουλούδια και της δίνεις και κάνα φιλί. Και στα ζόρια σου είτε είσαι 5 είτε είσαι 35 ψάχνεις στα δύσκολα την αγκαλιά της. Εκείνο το χάδι της που απ’ όταν ήσουν παιδί έπαιρνε μακριά από τον πόνο μέχρι τον πυρετό και από τις πρώτες απογοητεύσεις μέχρι τα πιο σκληρά μαθήματα ζωής.

Εμένα λοιπόν σήμερα, θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω για κάτι άλλες γυναίκες.

Σήμερα που όλοι θα σου μιλήσουν για την ιερότητα της μάνας, εμένα θα μου επιτρέψεις να σου πω για κάτι άλλες γυναίκες που δεν άκουσαν ποτέ το πρώτο κλάμα ενός μωρού. Δεν είδαν ποτέ τα μάτια ενός νεογέννητου να ανοίγουν στην αγκαλιά τους.

Είναι εκείνες οι γυναίκες που στην ζωή μας της βαφτίζουμε πάντα «θείες». Είναι εκείνες οι γυναίκες που δεν έγιναν ποτέ μάνες, άλλοτε από επιλογή κι άλλοτε σαν αποτέλεσμα της διαστροφικής ανάγκης της μοίρας να παίζει με ψυχές.

Είναι εκείνες οι γυναίκες που μέσα τους η αγάπη ξεχειλίζει. Όχι από ανάγκη. Έχουν γεμάτη την ζωή τους και διοχετεύουν την αγάπη τους κατ’ επιλογήν σε πλάσματα που μπαίνουν στην ζωή τους από τις χαραμάδες.

Είναι εκείνες οι γυναίκες που αγαπάνε τα παιδιά σου, παίζουν μαζί τους, τα αναζητούν με το βλέμμα τους και τα προσέχουν όσο κι εσύ.

Ναι, μην σου φαίνεται παράξενο. Μπορούν να τα αγαπήσουν, μπορούν να τα προσέξουν, μπορούν να τα φροντίσουν, όπως κι εσύ. Είναι η επιλογή τους αυτή. Έχουν επιλέξει να αγαπήσουν τα παιδιά σου. Θα είναι εκεί σε πράγματα που δεν θα μπορέσεις να είσαι εσύ. Θα την εμπιστευτούν τα παιδιά σου και ενώ θα κρατήσει τα μυστικά τους ασφαλή θα τους δώσει τις ίδια μαμαδίστικες συμβουλές με εσένα.

Θα τα υπερασπιστεί, θα τα προστατεύσει, θα τους κρατήσει το χέρι και θα είναι πάντα η δεύτερη σε σειρά αγκαλιά. Θα έρθει μαζί σου την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα έρθει μαζί σου στις παιδικές παραστάσεις. Θα έρθει μαζί σου και στο γιατρό όταν θα την πάρεις πανικόβλητη να «τρέξει». Θα τρέξει.

Θα τσακωθεί ακόμα και μαζί σου όταν θα τα μαλώσεις λίγο παραπάνω. Ναι, τσαντίζεται!!! Είναι πάντα με το μέρος τους κι ας ξέρει ότι έχεις δίκιο εσύ. Δεν έχει σημασία. Εκείνη έχει επιλέξει να είναι με το μέρος τους.

Είναι γυναίκες που δεν άκουσαν ποτέ την λέξη «μαμά». Άκουσαν να τις φωνάζουν θεία, νονά ή με το μικρό τους όνομα. Αυτό το «μαμά», δεν το άκουσαν ποτέ.

Κι όμως… είναι εκείνες οι γυναίκες που μεγαλώνοντας σαν παιδί, τις έχεις αδιαχώριστα στην ψυχή σου με την μάνα σου. Συνήθως είναι η αδερφή της, η κολλητή της και μεγαλώνοντας αυτόματα μόλις ρωτήσεις την μάνα σου για τα νέα της, ρωτάς για εκείνή.

Είναι εκείνες που αγάπησαν τα παιδία σου από επιλογή. Όχι από ανάγκη. Δεν έχουν μέσα τους την μιζέρια για εκείνο που δεν τους έδωσε η ζωή. Μπορεί να τους τσιμπάει αλλά έχουν συμβιβαστεί με αυτό κι έχουν αποφασίσει να μην μείνουν αναπληρωματικές στον αγώνα της ζωής. Μπορεί να μην είναι ο πρώτος ρόλος, αλλά καμιά φορά, ο δεύτερος ρόλος, κλέβει την παράσταση στο έργο.

Σήμερα λοιπόν, θυμίσου να δώσεις ένα φιλί σε εκείνη την γυναίκα που σε αγάπησε «σαν» και την επίσημη εορτάζουσα.

Γιατί δεν σε κουβάλησε στο σώμα της αλλά σε κουβαλάει στην ψυχή της. Γιατί δεν σου έδωσε ζωή από την ζωή της αλλά σου δίνει κάθε μέρα κομμάτια από μέσα της. Γιατί κι εκείνη δάκρυσε την πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Γιατί η αγκαλιά της ήταν το καταφύγιο της κάθε φορά που έκανες εφηβικές επαναστάσεις. Γιατί καμιά φορά πρέπει να θυμάσαι να διορθώνεις τις διαστροφικές αδικίες της μοίρας και με μια αγκαλιά σήμερα, με ένα φιλί και ένα «σ’αγαπάω» θα τα έχεις καταφέρει.

LoveLetters

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άκου φίλε μου, δικός σου ο σταυρός, δικός σου ο Γολγοθάς, δική σου η σταύρωση, δική σου κι η Ανάσταση. 
Ο καθένας, κουβαλάει ένα σταυρό που δεν ξέρεις. Δεν τον μοιράστηκε. Άλλοτε από εγωισμό κι άλλοτε από περηφάνεια, άλλες φορές κι από ντροπή ακόμα. 
Μην το ψάχνεις, απλά αν μπορείς, γίνε χάδι, γίνε αγάπη, γίνε χέρι που θα κρατήσει τον πεσμένο. Ίσως να μην μπορείς να τον σηκώσεις, δεν πειράζει. Κράτα τον.
Κάνε τον να νιώσει πως είσαι εκεί, πλάι του. 
Ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, και χαμογελά, μπορεί να έχει έναν σταυρό στην πλάτη του που δεν φαίνεται και τον λυγίζει κάθε στιγμή. 
Μπορεί να φορά ένα αγκάθινο στεφάνι στην ψυχή του, που του ματώνει κάθε του κύτταρο, κι ας μην λέει τίποτα γι’αυτό. 
Μπορεί να έχει υπάρξει άγιος και αμαρτωλός, σταυρωτής και σταυρωμένος, όλοι κάποτε υπήρξαμε κάτι κι από τα δυο. 
Όλοι μέσα μας, κάτι απ’ όλα κουβαλάμε, και μόνο όταν νιώσουμε ασφαλείς, όταν νιώσουμε ν’ αγαπιόμαστε, όταν νιώσουμε ένα χέρι να μας κρατά, κλείνουμε το “κακό” κατάβαθα και βγαίνουμε στο φως. 
Αυτό το φως να αναζητάς. Γι’ αυτό το φως, να γίνεσαι αγάπη, και νοιάξιμο, και φροντίδα. Γι’αυτο το φως να ρισκάρεις με τους ανθρώπους ξανά και ξανά. Σ’αυτό το φως να επιλέγεις να ζήσεις. 
Κι όταν συναντάς στο δρόμο σου Ιούδες και αμαρτωλούς, πριν τεντώσεις το δάχτυλο, πριν κρίνεις, πριν καταδικάσεις, πριν τους “ξεκόψεις” και τους καθαρίσεις από τη ζωή σου, να θυμάσαι.. 
Ο αναμάρτητος, πρώτος το λίθο βαλέτω…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Πάνω από όλα τα παιδιά” σου είπαν τη μέρα που είπες “χώρισα”. 
Και δεν έχει σημασία αν είσαι η μητέρα ή ο πατέρας. Στον δικό μου πλανήτη, τα παιδιά αγαπιούνται και φροντίζονται κι από τους δυο, κι ας μπαίνει η λέξη “διαζύγιο” στην εξίσωση. 

Δεν πολυκατάλαβες τι εννοούσαν όταν στο έλεγαν αυτό. Δεν είναι και λίγο δεδομένο κι αυτονόητο πως από την στιγμή που έγινες γονιός, η προτεραιότητά σου, η απόλυτη πρώτη και τελευταία έννοια σου είναι τα παιδιά σου; 

Δεν έπιασες καν την καλα κρυμμένη κατηγορία, πως ίσως και να μην είναι “πάνω από όλα τα παιδιά σου”, επειδή τόλμησες να χωρίσεις και δεν έμεινες σε μια συμβιβασμένη σχέση, γεμάτη ανείπωτα, τοξικότητα και πρέπει.

Λέξη – κλειδί σε όλα αυτά : έννοια. 
Γιατί στο ενδιάμεσο, υπάρχουν οι σκέψεις, τα αισθήματα, η καθημερινότητα.. Όλα εκείνα που φτιάχνουν το puzzle της ζωής μας. 
Όλα, εκτός από τον έρωτα. 
Γιατί είπαμε, εσύ παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, χώρισες, και τώρα “πάνω από όλα τα παιδιά”. 

Και περνάει ο καιρός κι αρχίζεις και καταλαβαίνεις τι εννοούν! 
Έχεις δικαίωμα να εργάζεσαι, έχεις δικαίωμα να βγαίνεις και για κάνα καφέ, ε εντάξει και το σινεμά στο πρόγραμμα είναι, το δε θέατρο επιβάλλεται γιατί είσαι και της κουλτούρας και πρέπει να είσαι καλό παράδειγμα για τα παιδιά.

Αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις λοιπόν, είναι ο έρωτας (όχι δεν σου μιλάω για εκείνο το να έχεις κι εσύ έναν άνθρωπο). 

Ο έρωτας ο αληθινός. Ο ατόφιος. Αυτός που θα σε κάνει να γελάσεις, να κλάψεις, να λάμψεις χωρίς να έχεις βάλει πάνω σου ίχνος ορού C, ρετινόλης ή υαλουρονικού. 
Να λάμψεις από απλή, αληθινή ευτυχία. Να χαμογελάσεις και να δώσεις στον εαυτό σου μια ακόμα ευκαιρία να απολαύσει τον έρωτα. 
Όχι μόνο να τον ζήσει, όχι να τον βιώσει σαν μια περαστική γρίπη αναμένοντας να μετουσιωθεί σε αγάπη και συντροφικότητα (θα γίνει κι αυτό, στην ώρα του), αλλά να τον απολαύσει! 

Και τους ακούς όλους γύρω σου. Φίλους, κολλητούς, σόγια, και είναι μια κασέτα (ναι είμαι 40+ άκουγα μουσική σε walkman) κολλημένη στο replay. “Να το ζήσεις αλλά πάνω από όλα τα παιδιά σου”. Και το ζεις. Ενοχικά. Για κάθε ξένοιαστη στιγμή που τα παιδιά σου είναι ασφαλέστατα με τον άλλο γονιό ή ακόμα και με την υψηλή επιστασία των παππουδο-γιαγιάδων, εσύ καταθέτεις την ενοχή σου που τους παράκουσες όλους και δεν ζεις απλά, απολαμβάνεις τα συναισθήματά σου στο απόλυτό τους. 

Κι έρχεται μια ανύποπτη στιγμή, που δεν την έχεις υπολογίσει, δεν την έχεις μετρήσει και σου λέει το παιδί σου “έχεις αλλάξει”, κι εσύ μαζεύεσαι. Ένα ΩΧ κυριαρχεί μέσα στο κεφάλι σου. 

“Είσαι πιο χαμογελαστή, μου αρέσει που προσέχεις πιο πολύ τον εαυτό σου, είσαι χαρούμενη και σου πάει μαμά”. 

Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως η έννοια σου, θα είναι πάντα, από την πρώτη ανάσα μέχρι το τέλος του χρόνου τα παιδιά σου. Η αγάπη σου, είναι αδιαπραγμάτευτα δεδομένη, χωρίς όρους κι όρια. Η φροντίδα σου, είναι αυτονόητη όσο και ο αέρας που αναπνέεις. 
Μα για να τα έχεις όλα αυτά να τα δώσεις, απλόχερα, πρέπει να είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κι αν στη ζωή σου την ευτυχία τη φέρνει ένας έρωτας, απόλαυσέ τον, μέχρι το μεδούλι. 

Γιατί στο τέλος της μέρας, θα θες να ξέρουν τα παιδιά σου, πως οι άνθρωποι, έχουν δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή τους, έχουν δικαίωμα κι επιλογή και πάνω από όλα, ο έρωτας, δεν μπορεί ποτέ να είναι λόγος ενοχής και φόβου και καλός γονιός, είναι ο ευτυχισμένος γονιός! 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Ξεκίνησε η χρονιά, ξεκίνησαν κι οι ευχές. 
Άλλες βαρύγδουπες κι άλλες ψαγμένες. Άλλες ειλικρινείς κι άλλες βαθιά υποκριτικές. 
Αλήθεια, τι ευχήθηκες εκείνο το δευτερόλεπτο πριν αλλάξει ο χρόνος; 
Εκείνη τη στιγμή που αιωρείται το μυαλό στο “έχω” και “μου λείπεις”. 
Ποιος σου έλλειπε; 
Ποιον αναζήτησες; 
Τι ευχήθηκες; 
Κράτα καλά στην ψυχή σου ό,τι σκέφτηκες εκείνα τα δευτερόλεπτα. Κράτα βαθιά μέσα σου εκείνη την αλήθεια της στιγμής. Γιατί εκείνη η στιγμή, ήταν η αλήθεια σου. Εκείνη η στιγμή, ήταν ό,τι είσαι, ό,τι θέλεις, ό,τι σου λείπει. 
Κι επειδή δεν σε ξέρω.. κι αλήθεια είναι πως κανέναν δεν ξέρουμε πραγματικά. 
Τους ανθρώπους τους ξέρουμε τόσο όσο μας επιτρέπουν, ακόμα κι αν είναι οι πιο “δικοί μας” άνθρωποι, εγώ θα σου ευχηθώ, ό,τι αναζήτησες, ό,τι ευχήθηκες, ό,τι σε έκανε να βουρκώσεις ή να λαχταρίσεις, σ’εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα της χρονιάς που έφυγε, να βρουν έναν τρόπο και να σου γεμίσουν την ζωή, στην χρονιά που ήρθε.