Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν ήταν δύσκολο να σε ερωτευτώ.
Κράτησε μόλις μια στιγμή. Όσο το ανοιγόκλεισμα των ματιών.
Όσο ένα φιλί στο ώμο και μια καληνύχτα. Όσο ένα τραγούδι που ακόμα δεν μάθαμε, σε ποιον από τους δυο μας ανήκει.
Όχι, δεν ήταν δύσκολο..
Το δύσκολο, ήταν να μάθω να σε αγαπάω τις μέρες που δεν αγαπούσες τον εαυτό σου.
Να μάθω να σε προσέχω, όταν δεν σε πρόσεχες.
Να μάθω να σε αγγίζω όταν σε πονούσες.
Να μάθω να σε φροντίζω όταν έπαιρνες φόρα και χτύπαγες σε τείχος από πείσμα κι εγωισμό.
Να μάθω να περπατώ στα σκοτάδια σου, να μην πέφτω στις νάρκες που τοποθετούσες για να μας κάνεις κομμάτια.
Μα πιο πολύ, να αγαπώ τα σκοτάδια σου.. να τα κάνω δικά μου.
Εκείνες τις μέρες, εγώ σε αγαπούσα λίγο πιο πολύ.
Γιατί δεν σε αγαπούσες εσύ.
Εκείνες τις μέρες, εγώ σε αγκάλιαζα λίγο πιο σφιχτά.
Γιατί δεν σε άντεχες εσύ.
Εκείνες τις μέρες, έψαχνα να βρω έναν λόγο ακόμα να σε ερωτευτώ, και πάντα έβρισκα.
Ακόμα βρίσκω.
Ήταν εύκολο να σε ερωτευτώ.
Ήταν δύσκολο να σε ερωτεύομαι κάθε μέρα λίγο περισσότερο από χθες, λίγο λιγότερο από αύριο..

Ακόμα.. απλά.