Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σε ένα αύριο αλάνι σε έταξα!
Του υποσχέθηκα πως θα βρεθώ στην πόρτα σου χαράματα και θα σου εξηγήσω.
Θα λύσω τις σιωπές και θα τις κάνω λέξεις. Θα ξορκίσω τα σκοτάδια με όνειρα ατόφια.
Για ένα αύριο, αλάνι έγιναν όλα.
Γι’αυτο το αύριο που θα σε έχει μέσα του, θα σε περιλαμβάνει, έκανα το παρόν κομμάτια και εξόρισα το χθες!
Γιατί μόνο έτσι άξιζε πια να τη ζήσουμε τούτη τη ζωή..
Για ένα “μαζί” που δεν θα έχει όρους κι όρια.
Εδώ και τώρα! Χωρίς άλλη αναμονή, χωρίς άλλη προσμονή. Χωρίς τίποτα να περιμένω και καμία ελπίδα να μην σου γεννώ πια. Δεν θέλω να ελπίζεις. Θέλω να ξέρεις.
Πάγωσα το σήμερα, μέτρησα τις στιγμές μου, καμία δεν απέρριψα. Και τις καλές και τις κακές, και τις αθώες και τις αμαρτωλές, το ίδιο τις μέτρησα. Δικές μου ήταν όλες.
Κι όταν τελείωσα το μέτρημα τις πόνταρα, σε ένα αύριο, αλάνι από εκείνα τα γοητευτικά, τα μοναδικά.
Από εκείνα τα αλάνια που για ένα χαμόγελό τους, αξίζει να ζήσεις!
Τώρα πια δεν έχω χθες για να γυρίσω, δεν έχω ούτε και σήμερα για να κρυφτώ.
Έχω όμως ένα αύριο, αλάνι.. που τα κέρδισε όλα.
Κι ακόμα κι εκείνα που έχασε για να φτάσει μέχρι εδώ, τα γλέντησε, τα έζησε, τα χόρεψε σαν ζεϊμπέκικο βαρύ πάνω στα γκρεμίδια..

Στο αύριο, το αλάνι!