Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σκέψου λέει, να μην ήταν μια Δευτέρα μέσα στις πολλές, αλλά μια διαφορετική Δευτέρα, που εσύ κι εγώ θα κάναμε κοπάνα, από εκείνες τις ανέμελες, τις σχολικές. Από εκείνες χωρίς τα κινητά, χωρίς τη δικτύωση. Χωρίς να αφήσουμε το στίγμα μας, σε κανένα story και σε καμία διαδικτυακή μνήμη. 
Μια κοπάνα από τις παλιές, τις σχολικές μας, να μπούμε στο τρένο από τον Πειραιά και να πάμε στο Μοναστηράκι. Να χαθούμε στα στενάκια και να φτάσουμε μέχρι τους Αέρηδες.. 
Να μου κρατάς το χέρι και να μιλάμε, να γελάμε, να μην μας νοιάζει ποιος μας ψάχνει, ποιος θα μας δει και τι θα πρέπει να κάνουμε μετά. 
Κανένα μετά να μην μας νοιάζει! 
Να φάμε στο χέρι σουβλάκια και παγωτό χωνάκι και να χαθούμε στους δρόμους χωρίς προορισμό. 
Να ανέβουμε στο Λυκαβηττό και να δούμε την πόλη από ψηλά. 
Να αρχίσουμε να φτιάχνουμε ιστορίες για τα μικροσκοπικά σπίτια που κοιτάμε από ψηλά. 
Πώς είναι οι άνθρωποι μέσα, πώς περνάνε, τι λένε, αν αγκαλιάζονται και αν φιλιούνται ακόμα. 
Να φτιάχνουμε ιστορίες για την καθημερινότητά τους, να φτιάχνουμε διαλόγους γεμάτους όνειρα κι αγάπη. 
Κι όταν σουρουπώσει, να γυρίσουμε ξεθεωμένοι, αγκαλιά στο τρένο, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να έχουν μείνει λέξεις ανείπωτες κι όνειρα αδέσποτα.. 
Γιατί τι νόημα έχουν τα όνειρα αν δεν τα μοιράζεσαι;