Έχω ανάγκη να διαγράψω τους μέλλοντες κάθε είδους από το λεξιλόγιό μου. 
Όλους τους μέλλοντες που σκαρφίστηκε η μοίρα και όρισε η γραμματική. 
Εξακολουθητικούς, στιγμιαίους ή συντελεσμένους. 

Σε ένα “εδώ” και σε ένα “τώρα” θέλω να χτίσουμε τη ζωή μας. 

Χωρίς “θα”, χωρίς “να”. 
Ούτε σχέδια, ούτε εντολές. 
Ούτε οδηγίες χρήσεως. 

Εσύ κι εγώ σε έναν ενεστώτα. 
Έρχομαι. 
Θέλω. 
Έχω. 
Δίνομαι. 
Αφήνομαι. 
Αγαπάω. 

Μένω. 

Επιλέγω.

Μιλάω. 

Σιωπώ. 

Επιλέγω. 

Αλλάζω. 

Αναπνέω. 

Κοιμάμαι.

Αγκαλιάζω. 

Ερωτεύομαι. 

Ούτε ένα “θα” στο σήμερά μας. 
Ούτε ένα μέλλον μέσα στο παρόν μας. 
Δεν την ξέρω τη μέρα που θα ξημερώσει. 
Ξέρω πως δεν την φοβάμαι πια, γιατί ξημερώνει και σε έχει στο παρόν μου. 
Κι αυτό είναι το μόνο που ζητάω πια. 
Να είσαι κάθε μέρα, το παρόν μου!