Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μίλα μου με τις σιωπές λέει..
Εδώ δεν ακούς τις λέξεις, θα μιλήσουν οι σιωπές;
Εδώ δεν διάβασες τη θλίψη, τη στεναχώρια, την μνήμη..
Εδώ δεν άκουσες τις λέξεις που έλεγαν “δεν είμαι καλά”, και μας έμειναν οι σιωπές;
Λίγοι άνθρωποι ακούνε τις σιωπές κι ακόμα λιγότεροι, καταλαβαίνουν τις λέξεις που λες, όταν δεν έχεις μάθει να κραυγάζεις το “δεν είμαι καλά”.
Λίγοι θα σε ακούσουν στην ουσία σου. Οι περισσότεροι θα περιμένουν να τελειώσεις αυτό που λες, για να κάνουν το μονόλογό τους.
Και κάπου έτσι χάσαμε το μπούσουλα..
Μεταξύ μονολόγων και ανείπωτων, σιωπών και μισόλογων.
Γι’αυτό σου λέω, άσε τις σιωπές και μίλα.. κι αν ακουστείς, ακούστηκες!
Κι αν σε καταλάβουν, μείνε..
Κι αν σε νιώσουν, κούρνιασε..
Κι αν σε ανεχτούν, φύγε!