Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στο όνομά σου, βρίσκει νόημα η ανιδιοτέλεια.
Στο όνομά σου, οι μεγαλύτερες θυσίες.
Στο όνομά σου, οι μεγαλύτερες αδικίες.
Στο όνομά σου, οι πιο βροντερές πράξεις.
Στο όνομά σου, τα πιο αληθινά χαμόγελα και στην απουσία σου οι πιο σκοτεινές ώρες.

Όχι, δεν γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι για να σε νιώσουν.
Βλέπεις δεν διδάσκεσαι σε κανένα σχολείο.
Δεν μπορεί κανείς να την αποδείξει με μαθηματικές πράξεις και υπολογισμούς.
Για καιρό οι άνθρωποι ξεγελιούνται και βάζουν πλάι σου διάφορους χαρακτηρισμούς, διάφορους αριθμούς.
Σε κοστολογούν, σε πουλούν, σε διαφημίζουν σαν πραμάτεια του κιλού.
Σε ανταλλάσσουν στο ανταλλακτήριο «συναισθημάτων-απολαβών»
Μα κανείς δεν τους έμαθε, πως το μόνο που χρειάζεται για σε έχουν μέσα τους, είναι κάποιος να σε έχει προσφέρει απλόχερα, αλόγιστα, χωρίς μέτρο κι όριο. Χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς εγγυήσεις.
Γιατί μόνο έτσι ξέρεις να δίνεσαι.

Κι αν κανείς δεν μπορεί να σε διδάξει, εσύ, έρχεσαι να διδάξεις όλα εκείνα που θα ξεχωρίσουν τον άνθρωπο από το ανδρείκελο.
Διδάσκεις την συγχώρεση, την συμπόνοια, την πίστη.
Στις σκοτεινότερες ώρες, εκεί που η ψυχή αγανακτεί από την αδικία έρχεσαι και την γαληνεύεις.
Εκεί που χάνεται η πίστη, έρχεσαι και την ξαναγεννάς μ’ ένα σου άγγιγμα μόνο.

Τι παράξενο, να είσαι τόσο πολύτιμη κι όμως να μην κοστίζεις.
Να είσαι τόσο ξεχωριστή κι όμως διαθέσιμη για κάθε ψυχή που θα βρεθεί στο διάβα σου.
Να δένεις τόσους δεσμούς μα να έχεις μόνο ένα όνομα.

Σε λένε ΑΓΑΠΗ, κι είσαι εκείνο το συναίσθημα που όταν λείπει από τους ανθρώπους, όταν δεν τους έχει δοθεί ποτέ αληθινά, δεν ξέρουν και να το δίνουν.
Μπορούν για καιρό να προσποιηθούν πως ξέρουν πώς είσαι, μα στο τέλος, έχεις τον τρόπο να τους ξεγυμνώνεις και να φανερώνεις το άδειο κουφάρι της ψυχής τους.

Σε λένε ΑΓΑΠΗ, και μπροστά σου, υποκλίνονται μόνο όσοι ξέρουν πως είσαι το ιερότερο συναίσθημα που θα υπάρξει ποτέ.

Σε λένε ΑΓΑΠΗ..