Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σκέψου που λες, μια μέρα, τα ανείπωτα να τελείωναν! 
Να μην έμεναν πια λέξεις που δεν θα ακουστούν. Να μην υπάρχουν λέξεις που δεν θα ακουγόντουσαν. 
Να μην υπήρχαν άνθρωποι που θα περίμεναν ένα “σ’αγαπώ”, ένα “σε θέλω” κι ένα “μου λείπεις”. Να μην έμενε αναπάντητο κανένα “γύρνα..”. 
Σκέψου που λες, μια μέρα, να μην χαραμίζαμε τα αισθήματά μας και να μην χαραμιζόμασταν σε σχέσεις μισές, σε αισθήματα με μάσκα και σε θέλω κουκουλωμένα από “πρέπει”. 
Σκέψου που λες, μια μέρα, να κοιμόμασταν ο καθένας αγκαλιά με το “θέλω” του.. 
Να μην ήταν η τελευταία καληνύχτα, λέξη γραμμένη σε μήνυμα. 
Να μην ήταν η τελευταία σκέψη μακριά από το άγγιγμα. 
Σκέψου, που λες, μια μέρα, να τολμούσαμε το μαζί, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος, χωρίς ανείπωτα.. 
Χωρίς αβάσταχτα “χώρια” και περίπου μαζί!