Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όταν θελήσεις να σε γνωρίσω, μην μου πεις τι σπούδασες, ούτε τι δουλειά κάνεις.
Πες μου τι ήθελες να γίνεις μικρός και πού σε βλέπεις στα βαθιά σου γεράματα.
Μην μου πεις πώς είναι το σπίτι σου και πού μένεις τώρα.
Πες μου για τη γειτονιά που μεγάλωσες, για τις παρέες σου τις παιδικές και τα σημάδια που έχεις πάνω σου από τα πρώτα σου χτυπήματα.
Πες μου για τα όνειρα που κάνεις όταν κλείνεις τα μάτια σου την νύχτα.
Πες μου για εκείνα που θες να προλάβεις να κάνεις πριν να είναι πολύ αργά.
Πες μου για τα όνειρα που θα ζήσεις, όχι για εκείνα που θα βάλεις στο κάδρο των ανεκπλήρωτων.

Δεν με νοιάζει να μου πεις ούτε πόσα βγάζεις, ούτε τι κατέχεις.
Δεν είσαι τίποτα από αυτά.
Είσαι τα παιδικά σου όνειρα. Είσαι οι σημερινές σου επιθυμίες. Είσαι οι σκέψεις σου όταν κλείνουν τα μάτια σου από την κούραση.

Πες μου για εκείνη την αγκαλιά που ζητάς όταν θες να κρυφτείς από τον κόσμο.
Πες μου για τα ταξίδια που έκανες κι εκείνα που έχεις κρατήσει σε υπόλοιπο να κάνεις.

Μην μου λες για το ποιος θα ήθελες να είσαι.
Ούτε τι θα ήθελαν οι άλλοι από εσένα να είσαι.

Μίλα μου για ταξίδια, μουσικές, βιβλία, ανθρώπους και ρίσκα!
Μίλα μου για τους φόβους σου και τις ανασφάλειές σου.
Μίλα μου για σκανταλιές..
Μίλα μου για εκείνο το παιδί που δεν μεγάλωσε, κι εγώ το βλέπω στα μάτια σου κάθε φορά που χαμογελάς.

Διάλεξε μουσική, θα διαλέξω διαδρομή.. και στο τέλος του δρόμου, θα χαμογελάμε με τα χέρια πλεγμένα!