Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν υπάρχει το απόλυτο μου είπαν και τους πίστεψα. 
Δεν υπάρχει το ολόκληρο μου ξαναείπαν και τους πίστεψα και τότε. 
Και μετά σε συνάντησα. Σε κοίταξα και χαμογέλασα, για όλα εκείνα που πίστεψα από εκείνους που δεν είχαν ερωτευτεί ποτέ. 

Βλέπεις τον απόλυτο έρωτα, τον συναντάς μόνο μια φορά και μέχρι να συναντηθείς μαζί του, δεν πιστεύεις πως υπάρχει. Τον θεωρείς κομμάτι εκείνων των παραμυθιών.. που ποτέ δεν έζησες. 

Κι όταν έρθει η στιγμή να συναντηθείς μαζί του, είναι σαν μετωπική στην Εθνική που σκορπίζει το παρελθόν, κι ό,τι κουβαλάει μέσα του. Εξαφανίζει αμφιβολίες και συστολές. Ξεπλένει φόβους και σε κάνει να νιώθεις, γιατί όλα όσα έζησες έμοιαζαν με κάτι “σαν”, αλλά δεν ήταν αυτό! 

Και σε εκείνο το “κάτι σαν”, ξέρεις πως είναι αδύνατον να ξαναγυρίσεις. Ξέρεις πως είναι αδύνατον να βάλεις ένα τέλος, ένα μέτρο, όρια και όρους σε αυτό που ζεις! 

Ξέρεις πως ό,τι και να συμβαίνει, όσα δύσκολα κι αν έχει ο δρόμος, όσα ανάποδα κι αν φέρει ο καιρός, ο δικός σου δρόμος είναι ένας. Η δική σου διαδρομή είναι χαραγμένη σε ένα “μαζί”, χωρίς πολλές εξηγήσεις, χωρίς πολλές αναλύσεις. 

Και ξέρεις, μέσα από αυτόν τον απόλυτο έρωτα, μέσα από αυτό το απόλυτο “μαζί”, μέσα από την ένταση, το πάθος, τον πόθο, γεννιέται μια αγάπη που οι ρίζες της, είναι ακλόνητες. Ένας έρωτας απόλυτος, γεννά μια αγάπη, που μπορεί να αναμετρηθεί με όλους και όλα. Ακόμα και με το χρόνο, ακόμα και με τη φθορά, ακόμα και με εκείνους που δεν πίστεψαν ποτέ στην ύπαρξή του.